Πόσοι από εμάς είμαστε απόλυτα σίγουροι ότι εγκρίνουμε τις σκέψεις που εμφανίζονται στο νου μας?
Και αν γνωρίζουμε ότι δεν τις εγκρίνουμε, τι βήματα, τι πράξεις μπορούμε να κάνουμε για να διδάξουμε ή να καθοδηγήσουμε ή να πειθαρχήσουμε τον εαυτό μας να είναι αδιάφορος σε αυτές τις σκέψεις που δεν εγκρίνουμε?
Η αδιαφορία είναι το δεύτερο ειλικρινές βήμα, μετρώντας την αναγνώριση αυτών των σκέψεων ως το πρώτο βήμα.
Γιατί?
Γιατί υπάρχει ένα μέρος μέσα μας που συνεχίζει να τις εγκρίνει!
Ακόμα και όταν είναι βλαβερές, όπως όταν φθονούμε κάποιον, ή αυτοκαταστροφικές όπως όταν υποτιμούμε τις συνέπειες του λόγου μας ή των πράξεων μας, ακόμα και τότε υπάρχει ένα μέρος μέσα μας που δίνει την άδεια σε αυτές τις σκέψεις.

Σκεφτείτε το αυτό για λίγα δευτερόλεπτα….

Το να μας γνωρίζουμε, μας δίνει μια καλή πιθανότητα να γίνουμε πιο ήρεμοι, πιο υπεύθυνοι, πιο άνθρωποι προς την Αληθινή Φύση του Νου  μας.

Οι παρακάτω ιστορίες θα έχουν μια μοναδική, ξεχωριστή επίδραση σε κάθε ένα από εσάς.
Είναι ιστορίες από την Ζεν παράδοση, βασισμένη στον Βουδισμό, που χρησιμοποιεί μια μέθοδο να εκπλήσσει τον μηχανικό νου, δείχνοντας προς την Αληθινή Φύση του Νου μας.

Παρατηρήστε την επίδραση που έχουν…

Η Φωνή της Ευτυχίας

Όταν έφυγε από την ζωή ο Μπανκέι, ένας τυφλός άνδρας που ζούσε κοντά στο ναό του δασκάλου είπε σε ένα φίλο:
Καθώς είμαι τυφλός, δεν μπορώ να δω το πρόσωπο ενός ανθρώπου, έτσι χρειάζεται να κρίνω τον χαρακτήρα του από τον ήχο της φωνής του.
Συνήθως, όταν ακούω κάποιον να συγχαίρει έναν άλλον για την ευτυχία του ή την επιτυχία του, ακούω επίσης και ένα κρυφό τόνο φθόνου.
Όταν εκφράζονται συλλυπητήρια για την κακοτυχία κάποιου άλλου, ακούω μια κρυφή χαρά και ικανοποίηση, σαν αυτός που δίνει τα συλλυπητήρια να χαίρεται για κάτι που περίσσευε να κερδίσει στον δικό του κόσμο.
Σε όλη την εμπειρία που έχω όμως από τη φωνή του Μπανκέι, αυτή ήταν πάντα ειλικρινής.
Όποτε εξέφραζε ευτυχία, δεν άκουγα παρά μόνο ευτυχία και όποτε εξέφραζε θλίψη, μόνο θλίψη ακουγόταν.

Πόσο ειλικρινείς είμαστε, όταν εκφράζουμε χαρά ή θλίψη σε κάποιον άλλο?
Πώς επιθυμούμε, ονειρευόμαστε, φανταζόμαστε να είμαστε ευτυχισμένοι όταν δεν έχουμε εξασκήσει το αυτί μας να παρατηρεί τους κρυφούς τόνους φθόνου που περιέχουν οι σκέψεις μας?

Σωστό και Λάθος

Όταν ο Μπανκέι διοργάνωνε τις απομονωμένες εβδομάδες διαλογισμού, μαθητές από πολλά σημεία της Ιαπωνίας έρχονταν να συμμετάσχουν. Κατα την διάρκεια μιας τέτοιας συγκέντρωσης ένας μαθητής πιάστηκε να κλέβει.
Το θέμα αναφέρθηκε στον Βανκει με το αίτημα ο ένοχος να διωχθεί.
Ο Μπανκει αγνόησε το θέμα.
Αργότερα ο μαθητής πιάστηκε σε παρόμοια πράξη, και πάλι ο Μπανκέι αδιαφόρησε για το γεγονός.
Αυτό θύμωσε τους άλλους μαθητές, που υπέγραψαν ένα αίτημα ζητώντας την απομάκρυνση του κλέφτη, τονίζοντας ότι αλλιώς θα φύγουν ομαδικά.
Όταν ο Μπανκέι διάβασε το αίτημα κάλεσε όλους τους μαθητές και τους είπε:
“Είσαστε πολύ σοφά αδέλφια, γνωρίζετε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το μη σωστό. Μπορείτε να πάτε κάπου άλλου να μαθητεύσετε αν το επιθυμείτε, όμως αυτός ο φτωχός αδελφός δεν γνωρίζει καν το σωστό από το λάθος.
Ποιος θα τον διδάξει, αν δεν το κάνω εγώ?
Θα τον κρατήσω εδώ ακόμα και αν όλοι οι υπόλοιποι αποχωρήσετε.”

Ένα κύμα από δάκρυα καθάρισε το πρόσωπο του αδελφού που είχε κλέψει. Όλη του η επιθυμία να κλέβει εξατμίστηκε.

Πόσες φορές ξεχνάμε να θυμηθούμε ότι ο φίλος, ο σύντροφος, το παιδί μας μπορεί να μη γνωρίζει πραγματικά το σωστό από το λάθος?
Εξετάζουμε ειλικρινά τις σκέψεις μας, τις πράξεις μας, τα λόγια μας αν είναι τα σωστά για εμάς ή τους άλλους?

Θυμός

Ένας Ζεν μαθητής πήγε στον Μπανκέι και παραπονέθηκε:
“Δάσκαλε, έχω έναν ανεξέλεγκτο θυμό. Πώς μπορώ να το θεραπεύσω?”
“Έχεις κάτι πολύ περίεργο” απάντησε ο Μπανκέι.
“Θέλω να δω αμέσως αυτό που έχεις”
“Αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να το δείξω σε σένα” απάντησε ο μαθητής
“Πότε μπορείς να μου το δείξεις?” ρώτησε ο Μπανκέι
“Εμφανίζεται απροσδόκητα” απάντησε ο μαθητής
“Τότε” κατέληξε ο Μπανκέι
“Δεν πρέπει να είναι της δικής σου αληθινής φύσης. Αν ήταν, θα μπορούσες να μου το δείξεις οποία στιγμή ήθελες. Όταν γεννήθηκες δεν το είχες, και οι γονείς σου δεν σου το έδωσαν. Σκέψου αυτό“

Σκέψου αυτό πάλι και πάλι και παρατήρησε τι αναδύεται…