Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος έλεγε “Τα πράγματα που πληγώνουν διδάσκουν”.

Ακριβώς για αυτόν λόγο οι συνετοί άνθρωποι μαθαίνουν να μη φοβούνται, αντίθετα μάλιστα να καλωσορίζουν τα προβλήματα και το βάσανο των προβλημάτων.
Είναι ουσιώδες να δεχθούμε ότι Όλοι μας διαθέτουμε έναν υγιή πυρήνα, διαθέτουμε την δυνατότητα να εμφυσήσουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας τον τρόπο να επιτύχουμε διανοητική και ψυχική υγεία.
Αυτός ο υγιής πυρήνας μας έχει την δυναμική και την δυνατότητα, έχει τις ποιότητες που χρειαζόμαστε ώστε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα και τα συναισθήματα που τα συνοδεύουν.
Όταν το κάνουμε αυτό, δεν αποφεύγουμε την ταλαιπωρία που έχουν τα προβλήματα και διαπιστώνουμε εκ των υστέρων, όταν έχουν επιλυθεί, ότι αυτά που έχουμε διδαχθεί, είναι πολύτιμα εφόδια για την ζωή μας.
Ίσως θα τολμούσα να πω, τα πολυτιμότερα που έχουμε.

Ο Σκοτ Πεκ στο βιβλίο του “Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος” γράφει:
“Ας διδάξουμε στον εαυτό μας και στα παιδιά μας την αναγκαιότητα του πόνου, και την αξία του, την ανάγκη να αντιμετωπίζουμε ευθέως τα προβλήματα, και να υπομένουμε την ταλαιπωρία που συνεπάγονται.

Οι περισσότεροι δεν είμαστε τόσο σοφοί.
Φοβούμενοι το μόχθο που συνεπάγεται ένα πρόβλημα, σχεδόν όλοι μας λίγο ή πολύ προσπαθούμε να αποφύγουμε τα προβλήματα.
Τα καθυστερούμε, ελπίζοντας ότι έτσι θα απομακρυνθούν.
Τα αγνοούμε, τα ξεχνάμε, προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας πως δεν υπάρχουν.
Επιχειρούμε να βγούμε έξω από αυτά, αντί να υποφέρουμε μέσα σε αυτά.
Μερικοί από μας, πάμε πάρα πολύ μακριά για να αποφύγουμε τα προβλήματα μας και τα βάσανα που προκαλούν, προχωρώντας πολύ πέρα από ότι είναι καθαρά ωφέλιμο και λογικό, στην προσπάθεια μας να βρούμε μια εύκολη διέξοδο, πλάθουμε τις πιο περίπλοκες φαντασίες μέσα στις οποίες ζούμε, μερικές φορές αποκλείοντας τελείως την πραγματικότητα.
Αλλά το ίδιο το υποκατάστατο τελικά γίνεται πιο οδυνηρό από την εύλογη ταλαιπωρία την οποία ήταν προορισμένο να αποφύγει. Η ίδια η νεύρωση γίνεται το μέγιστο πρόβλημα. Έτσι πολλοί θα προσπαθήσουν να αποφύγουν αυτή την ταλαιπωρία και αυτό το συγκεκριμένο πρόβλημα, δημιουργώντας το ένα στρώμα της νεύρωσης πάνω στο άλλο.
Ευτυχώς, όμως μερικοί έχουν το θάρρος να αντιμετωπίζουν τις νευρώσεις τους, και αρχίζουν (συνήθως με την βοήθεια της ψυχοθεραπείας) να μαθαίνουν πως να υπομένουν την κανονική ταλαιπωρία. Πάντως όταν αποφεύγουμε την κανονική ταλαιπωρία που απορρέει από την επαφή μας με τα προβλήματα, αποφεύγουμε συνάμα την πρόοδο που απαιτούν από εμάς τα προβλήματα.”
Συνιστώ την μελέτη του βιβλίου του Σκοτ Πέκ “Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος”.

Η Ζωή εξελίσσεται εκατομμύρια χρόνια τώρα με μια συγκεκριμένη μέθοδο.
Θέτει εμπόδια που εμφανίζονται, που προβάλλουν, προς αντιμετώπιση και επίλυση. Έτσι η Ζωή αποκαλύπτει το Νόημα της.
Μέσα από τις χαρές ξεκουραζόμαστε, χαλαρώνουμε, μέσα από τις λύπες προοδεύσουμε, δυναμώνουμε, εξελισσόμαστε.
Δεν θα αναπτυσσόμαστε ως ανθρώπινο είδος αν δεν είχαμε αυτή την έμφυτη δυνατότητα, το εγγενές δυναμικό όχι μόνο να απολαμβάνουμε τις χαρές αλλά και να αντιμετωπίζουμε τις λύπες.
Χρειαζόμαστε εμείς οι Άνθρωποι, να θυμηθούμε ποιοι  πραγματικά είμαστε, να αναγνωρίσουμε ότι η Ζωή δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά έχει απίστευτα πολύτιμο Νόημα και να έχουμε την θέληση να τη ζήσουμε.
Αυτή η Θέληση όταν είναι ενεργοποιημένη βιώνεται ως η Ύψιστη έκφραση της Αγάπης.