Γράφω αυτό το άρθρο με την πρόθεση να σας εμπνεύσω να γνωρίσετε περισσότερο την λογοτεχνία του πνεύματος.
Ο Joseph Campbell έγραψε:
“Ένα από τα σημερινά μας προβλήματα είναι ότι δεν έχουμε καλή σχέση με την λογοτεχνία του πνεύματος. Ενδιαφερόμαστε για τα νέα της ημέρας και για τα προβλήματα της στιγμής.“

Η πρώτη συχνή στάση που έχουν όλα τα πνευματικά μονοπάτια, είναι η μέθοδος της “εργασίας” ή μια συγκεκριμένη πρακτική άσκηση.

Άσχετα της πρακτικής που διαλέγουμε, είτε είναι διαλογισμός, προσευχή, γιόγκα, διάβασμα βιβλίων για έμπνευση, λαμβάνοντας καθοδήγηση, υπάρχουν 3 κριτήρια που θα χρειαστεί να λάβουμε υπόψη μας:

Το Πρώτο κριτήριο:

• Με βοηθάει αυτή η πρακτική να έχω σύνεση, να είμαι ένα άτομο αφυπνισμένο και ανοιχτό στη ζωή?
• ‘Η μήπως υποστηρίζω τις αγαπημένες μου ψευδαισθήσεις, ακόμα και τις αρνητικές?
• Με καλλιεργεί να έχω την αίσθηση του Παρόντος και μου επισημάνει την σημαντικότητα να είμαι σε επαφή με τη ζωή εδώ και τώρα?

Το Δεύτερο κριτήριο:

• Με υποστηρίζει να εξερευνώ τις δυσάρεστες όψεις και τους περιορισμούς της προσωπικότητας μου?
• Πολλά μονοπάτια προσφέρουν ένα είδος “πνευματικού γκλάμουρ” διαβεβαιώνοντας τους ακόλουθους ότι είναι κάπως διαφορετικοί, κάπως καλύτεροι από την μάζα της ανθρωπότητας και ότι μπορούν σύντομα να περιμένουν να λάβουν μεγαλοπρέπεια και κοσμικές δυνάμεις.
• Η απόκτηση εξαιρετικών δυνάμεων ίσως είναι δυνατή, είναι όμως συνήθως μια απόσπαση από το μονοπάτι της αυθεντικής μεταμόρφωσης. (Από την άλλη, όποιο μονοπάτι σταθερά ντροπιάζει ή κρίνει τους ακόλουθους είναι επίσης εκτός ισορροπίας).

Το Τρίτο κριτήριο:

• Αυτό το μονοπάτι ή αυτή η πρακτική με ενθαρρύνει να σκέπτομαι για τον εαυτό μου?
• Η Ανάπτυξη έρχεται από την επιθυμία να κοιτάξουμε βαθύτερα τις δική μας φύση μαζί με την φύση της πραγματικότητας.
• Έτοιμες απαντήσεις από δασκάλους ή στενόμυαλα δόγματα κάθε είδους, αποθαρρύνουν την διαδικασία.
• Τέτοιου τύπου “απαντήσεις” μπορεί να ανακουφίζουν την προσωπικότητα προσωρινά, καλύπτοντας βαθύτερες ανησυχίες και πληγές, όμως ο περιορισμός τους συνήθως εκτίθεται όταν εμφανίζεται μια πραγματική κρίση στη ζωή μας.

Το γεγονός είναι ότι η Ζωή είναι ο καλύτερος μας δάσκαλος.

Οτιδήποτε και να κάνουμε μπορεί να γίνει διδακτικό, είτε είμαστε στη δουλειά, είτε περπατάμε με τον σύντροφο μας, είτε οδηγούμε το αυτοκίνητο μας στην εθνική.
Αν είμαστε παρόντες στην εμπειρία μας, η εντύπωση των δραστηριοτήτων μας θα είναι φρέσκια και ζωντανή και θα Μαθαίνουμε Πάντα κάτι Καινούργιο από αυτές.
Αν όμως δεν είμαστε παρόντες, κάθε λεπτό θα μοιάζει με κάποιο άλλο και Τίποτα από την Πολυτιμότητα της ζωής δεν θα μας ακουμπήσει.
• Δεν υπάρχει ψυχολογικό εργαλείο ή πνευματική πρακτική που είναι η σωστή για όλους , όλο τον καιρό.
• Οι διαφορετικές μας καταστάσεις και οι συγχύσεις μας, συχνά απαιτούν διαφορετικές επιλογές.
• Μερικές φορές ο νους μας και η καρδιά μας μπορεί να είναι σε ησυχία και εύκολα να κάνουμε διαλογισμό ή αναλογισμό ή οραματισμό.
• Άλλες στιγμές, θα είμαστε κουρασμένοι και δεν θα μπορούμε να διαλογιστούμε, σε αυτές τις στιγμές ίσως αν προσευχηθούμε ή ψάλλουμε, ή αν κάνουμε ενεργητικό διαλογισμό (περπάτημα) να καταφέρουμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας να συνεχίσει την πρακτική του.
• Η μοναδικότητα μας, η ατομική μας ιδιοσυγκρασία, αυτό που είμαστε στον πυρήνα μας, πιθανά να επηρεάσει της πρακτικές που θα ελκύσουμε.
(The Wisdom of the Enneagram – Don Richard Riso and Russ Hudson pg 344 A Bantam Book/June 1999)

“Αν ανοίγατε τον διακόπτη του φωτός της επίγνωσης και παρατηρούσατε τον εαυτό σας και όλα γύρω σας μέσα στην μέρα…
Αν μπορούσατε να δείτε τον αντικατοπτρισμό του εαυτού σας στον καθρέπτη της επίγνωσης, όπως βλέπετε το πρόσωπο σας να αντανακλάται στον γυαλί δηλαδή με ακρίβεια, ακριβώς όπως είναι, χωρίς την παραμικρή απόκλιση ή πρόσθεση..
Αν παρατηρούσατε αυτήν την αντανάκλαση χωρίς κριτική ή κατηγόρια.
Θα βιώνατε ένα σωρό από καταπληκτικές αλλαγές να συμβαίνουν μέσα σας.
Μόνο που δεν θα είχατε τον έλεγχο αυτών των αλλαγών,
Ούτε θα μπορούσατε να τις σχεδιάσετε  εκ των προτέρων,
Ή να αποφασίσετε πως και πότε να λάβουν χώρα, πότε να συμβούν.
Αυτή η μη-κριτική επίγνωση και μόνο θεραπεύει και αλλάζει και κάνει το άτομο να αναπτύσσεται. Αλλά με τον δικό της τον τρόπο και στον δικό της τον χρόνο” (Antony De Mello , The way to Love , New York, Doubleday, 1991, pg145)