Όταν γεράσω, θέλω να ξέρω ότι άφησα κάτι πίσω.
Όχι σαν καλλιτέχνης αλλά σαν ανθρώπινο Ον
Που αγαπά και νοιάζεται και φροντίζει και βοηθά άλλα ανθρώπινα Όντα.
Έτσι βαδίζω μέσα στην Ομορφιά.
Μαρία Μορέζ – μια γυναίκα της φυλής των Ναβάχο.
Από το βιβλίο Ο Κολόμβος και άλλοι Κανίβαλοι του Jack Forbes σελ.192

Η προσωπική ολοκλήρωση δεν αφορά μόνο την επιτυχία ή την επίτευξη στόχων.
Αφορά επίσης και την ερώτηση σχετικά με αυτά που μπορούμε να δώσουμε μέσα από κάθε ατομική μας ατέλεια ή μέσα από την διάκριση.
Οι δύο ιστορίες που θα διαβάσετε ίσως σας εμπνεύσουν να διευρύνετε την οπτική σας σε σχέση με την Ατέλειες, δικές σας ή των άλλων.

Αν οι Ατέλειες αφορούν την Ανθρώπινη εκδήλωση τις αξιοποιούμε ,αν οι ατέλειες αφορούν την Εγωιστική εκδήλωση τις αφήνουμε να σβήσουν!

Η Ομορφιά και οι Ατέλειες:

Ένας άνδρας είχε δύο μεγάλες κανάτες, η κάθε μια κρεμασμένη στην άκρη ενός κανταριού το οποίο κουβαλούσε στους ώμους του.
Η μία από τις κανάτες είχε ένα ράγισμα, και ενώ η άλλη κανάτα ήταν τέλεια και παρέδιδε όλη τη ποσότητα του νερού, στο τέλος της μεγάλης διαδρομής από το ποτάμι στο σπίτι του, η ραγισμένη κανάτα έφτανε μισογεμάτη.
Ολόκληρα δύο χρόνια, καθημερινά, ο άντρας παρέδιδε μόνο μιάμιση κανάτα νερό στο σπίτι του.
Φυσικά, η τέλεια κανάτα ήταν περήφανη για τα κατορθώματα της, ένιωθε εκτίμηση και αποδοχή.
Αλλά η φτωχή ραγισμένη κανάτα, ντρέπονταν για την ατέλεια της και ένιωθε άσχημα που μπορούσε να ολοκληρώσει μόνο το μισό από αυτό που ήταν φτιαγμένη να κάνει.
Μια μέρα καθώς ήταν δίπλα στο ποτάμι, ύστερα από δύο χρόνια που τα αντιλήφθηκε ως πικρή αποτυχία, η ραγισμένη κανάτα μίλησε στον άντρα:
Ντρέπομαι για μένα και θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη.
Γιατί? ρώτησε ο άντρας
Για ποιο πράγμα ντρέπεσαι?
Έχω καταφέρει τα δύο τελευταία χρόνια, να παραδώσω το μισό φορτίο καθώς το ράγισμα στο πλευρό μου, κάνει το νερό να χύνεται σε όλο τον δρόμο της επιστροφής στο σπίτι. Εξαιτίας της ατέλειας μου, εσύ πρέπει να κάνεις όλο αυτό το κόπο και δεν παίρνεις πίσω το 100% από τις προσπάθειες σου, είπε η ραγισμένη κανάτα.
Ο άντρας τη λυπήθηκε τη φτωχή κανάτα και στη συμπόνοια του της λέει:
Καθώς γυρίζουμε πίσω στο σπίτι μου, θέλω να κοιτάξεις τα όμορφα λουλούδια κατα μήκος του μονοπατιού, θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα.
Πράγματι, καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, η ραγισμένη κανάτα παρατήρησε τον ήλιο που ζέσταινε τα όμορφα αγριολούλουδα στο πλάι του μονοπατιού και αυτό την έκανε λίγο χαρούμενη. Αλλά στο τέλος του μονοπατιού, πάλι ένιωθε χάλια γιατί είχε χυθεί το μισό φορτίο και έτσι πάλι η καντάτα απολογήθηκε στον άντρα για την αποτυχία της.
Ο άντρας είπε στην κανάτα:
Παρατήρησες ότι υπήρχαν λουλούδια μόνο στην δική σου πλευρά του μονοπατιού αλλά όχι στην πλευρά της άλλης κανάτας?
Αυτό οφείλεται γιατί πάντα γνώριζα την ατέλεια σου και την εκμεταλλεύτηκα.
Φύτεψα σπόρους λουλουδιών κατα μήκος της δικής σου πλευράς, και κάθε μέρα καθώς όλοι μαζί επιστρέφαμε από το ποτάμι, εσύ τα πότιζες.
Για δύο χρόνια, είχα την δυνατότητα να μαζεύω αυτά τα όμορφα λουλούδια και να τα πηγαίνω σπίτι στη γυναίκα μου.
Με εσένα να είσαι απλά, αυτή που είσαι, μου έδωσες ομορφιά και νόημα στη ζωή μου.

Η Όμορφη μνήμη της Καρδιάς

Δύο φίλοι ταξίδευαν διαμέσου της ερήμου και  κάποια στιγμή καθώς διαφωνούσαν για την πορεία του ταξιδιού τους, ο ένας φίλος χαστούκισε τον άλλον στο πρόσωπο.
Ο φίλος που έφαγε το χαστούκι δεν είπε κουβέντα, μόνο έγραψε στην άμμο:
Σήμερα ο καλύτερος μου φίλος με χαστούκισε στο πρόσωπο.
Και οι δύο φίλοι συνέχισαν το ταξίδι τους και κάποια στιγμή φτάσανε σε μια όαση όπου υπήρχαν λίμνες να δροσιστούν.
Ο φίλος που έφαγε το χαστούκι βούτηξε σε μια μεγάλη λίμνη για να δροσιστεί, γρήγορα όμως καθώς δεν ήξερε κολύμπι, άρχιζε να πνίγεται.
Ο άλλος φίλος αμέσως πήδηξε μέσα και τον έσωσε.
Μετά ο πρώτος άντρας πιάνει ένα μαχαίρι και χαράζει σε μια πέτρα:
Σήμερα ο καλύτερος μου φίλος, μου έσωσε την ζωή.
Με απορία ο φίλος του τον ρωτά:
Γιατί όταν σε χτύπησα, έγραψες στην άμμο και τώρα μετά που σε έσωσα χαράζεις σε μια πέτρα?
Χαμογελώντας ο άλλος φίλος απαντά:
Όταν ένας καλός φίλος, μας έχει προσβάλει, το γράφουμε στην άμμο, όπου ο άνεμος της λησμονιάς και της συγχώρεσης θα είναι υπεύθυνος να το καθαρίσει, από την άλλη, όταν κάτι εξαιρετικό συμβαίνει σε εμάς, το καίμε στη πέτρα, να αναπαύεται στην Καρδιά, όπου κανένας άνεμος στο κόσμο δεν μπορεί να το σβήσει.
(Healing the Wounded Mind – Kingsley L.Dennis)